Sport

TENNIS - Na een stralend zonnige vrijdag was zaterdag de regen in veel gevallen de oorzaak van het niet plezierig toeven rond en op de tennisbaan. De banen werden glibberig, waardoor de kans op het oplopen van een blessure groot was. Helaas moest een aantal spelers de strijd daarom noodgedwongen staken. Ook de ballen werden door de vochtigheid steeds groter en zwaarder. Desondanks zijn wel alle partijen uit de vierde ronde van de zeven confrontaties tellende tenniscompetitie uitgespeeld.

Het eerste gemengde team van Tennis Club Veendam, uitkomend in de eerste klasse, kon de leiding niet grijpen. Het verloor deze vierde ronde van het eerste team van Glimmen met 2-3. Lisette Dalmolen won na een valse start alsnog in drie sets. Helaas ging het damesdubbel in dezelfde cijfers verloren. Evelien de Jonge met Hein Kupfer wonnen in de regen het gemengd dubbel.  Het team bezet nu de derde plaats.

Het eerste herenteam, uitkomend in de eerste klasse van de herencompetitie, speelde in Zuidlaren tegen de plaatselijke TC Zuidlaren met 3-3 gelijk. Na de enkelspelen stond het team met 3-1 voor door overwinningen van Sebastiaan van der Wal, John van Dijk en Rob Heikens. Helaas werden beide herendubbelspelen verloren, waardoor een gewenste winst niet tot stand kwam. Het tweede heren team, eveneens spelend in Zuidlaren, wist wél tot winst te komen. Dit team, met clubtrainer Michael Woldhuis in de gelederen, staat door dit resultaat bovenaan in de tweede klasse. De volgende speelronde wordt in en rond het weekend van 9 en 10 mei gespeeld.

ZAALVOETBAL - De bekerfinale tussen ZVV Ron Haans en Glasgarage-Van Ringh viel 'ín het water'. Het werd geen apotheose waar meniging op had gerekend. De wisselbokaal is niet uit gereikt en voorzitter Aeilt Hassing denkt er over na om nu te stoppen bij V&Z

Maar het werd een eindstrijd met een 'rouw' randje. Het leek meer op een horrorscenario. Een paar 'rotte appels' verstieren de wedstrijd. Wat als een 'rood randje ' zou eindigen werd dus omlijst met een 'zwart randje'. Het werd een avond met veel trammelant en daarom ook geen uitgebreid verslag van deze avond.

Om 21.00 uur begon de finale tussen ZVV Ron Haans en Glasgarage-Van Ringh 1. Het was een spannende wedstrijd. ZVV Ron Haans kwam met 5-2 voor. Maar bij de stand van 6-5 werd E. Hedzic door de scheidsrechter met een rode kaart naar de douches gestuurd. Omdat hij de arbiter uitschold en dat mag nou éénmaal niet. Toch kwam Glasgarage-Van Ringh op gelijke hoogte: 6-6.

De coach van Glasgarage-Van Ringh dacht, dat zijn team weer met 5 spelers mocht spelen. Maar dat geldt alleen als de tegenstander scoort en na wat heen en weer geroep mocht coach Jan Bos de douches opzoeken na het zien van de rode kaart. Deze 'witheette' coach nam plaats op de tribune waar een paar mensen ruzie met hem gingen zoeken.

Iedereen in die buurt bemoeide zich ermee en dat liep volkomen uit de hand. Ongeveer 30 mensen gingen met elkaar op de vuist en in die tussentijd was de wedstrijd al afgelopen. Er moesten strafschoppen worden genomen, maar dat kon niet meer, omdat er in de zaal werd gevochten. Beide teams hadden er geen zin meer in en de wisselbokaal niet uitgereikt.

Nadat alles weer vrij rustig werd heeft voorzitter Hassing, de overige prijzen toch nog maar uitgereikt. Voorzitter Hassing denkt er over na om nu te stoppen bij V&Z Veendam. Het was gelukkig de laatste avond en hij zal deze komende maanden zich beraden wat hij gaat doen. Maar kreeg ook dezelfde avond van een paar teams te horen dat hij door moest gaan en zich niet door een paar mensen laten beinvloeden.

Voor een aantal spelers van teams die voor V&Z spelen zal dit nog gevolgen hebben. En misschien ook wel voor teams die zich met dit zinloos geweld hebben bemoeit. Er zijn foto’s genomen van de vechtpartij en ook beelden worden bekeken. En dan zullen er zeker een aantal leden worden geschorst of geroyeerd. Misschien wordt er een team uit de competitie gehaald.

Zelfs een bestuurslid die er tussen kwam kreeg van een lid van de vereniging bijna klappen. Het heeft het bestuur erg veel gedaan en zeker de voorzitter die het er heel moeilijk mee had, maar het in zijn toespraak netjes heeft verwoord. Het bestuur had hier graag een leuk verslag gemaakt, maar had er nu geen zin in.

Het is toch erg dat een gezellige avond zaalvoetbal door een stelletje malloten zo moet eindigen. Het bestuur begrijpt niet wat deze mensen bezielt en zo voor vele anderen het zaalvoetbal in Veendam kapot maken. De voorzitter is nog steeds ontdaan door dit voorval en zal niet schromen om dit ook door te geven aan de KNVB.

Wat dat geldt voor spelers die op het veld spelen of in de zaal voor de KNVB. Dit mag nooit meer gebeuren en het bestuur zal kijken of we nog wel weer zo’n avond moeten organiseren.

Hieronder de overige uitslagen:

Hoofdklasse
ZVV Ron Haans werd kampioen door met 7-1 te winnen van Adviesunie.

Eerste klasse
Riklis Karto Hair won met 804 van ZTK Kolham

Klasse 2A
Euromail-Fysio Jan Veen 7-3

De wedstrijd om de derde plaats ging tussen Osman Gazi en Autobedrijf Smid. En Autobedrijf Smit won met 8-6 van Osman Gazi.

VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen. 

Jacob Meijer:
“Als we de uitwedstrijd tegen Borgercompagnie hadden gewonnen, waren we kampioen geweest. Dat vergeet ik nooit weer.”.

Één van de gladiatoren van de voetbalvereniging Wildervank is oud-speler Jacob Meijer. De linksbuiten blonk niet alleen uit door z'n vechtlust, maar had een linkerbeen waar hij diverse tegenstanders 'het bos' mee in stuurde. Behalve voor de jarige club speelde de Veendammer ook nog voor Veendam 1894 en Borgercompagnie. En hij heeft ook nog onder coach Leo Beenhakker getraind bij Veendam. Maar hij is nog nooit kampioen geworden bij deze clubs. “Maar we waren er wel dicht bij.”, herinnert Jacob zich. Meijer heeft onder veel trainers gewerkt, maar twee oefenmeesters staken er bovenuit en dat zijn de Wildervanker oefenmeester Max Rosies en 'Don' Leo Beenhakker. Hij heeft van beide heren veel geleerd.

Het was in de zeventiger jaren toen Jacob Meijer de 'kicksen' aantrok bij Wildervank. In de loop der jaren richtte hij aan de linkerkant van het veld een spoor van 'vernielingen' aan.  Zowel de graszoden als de tegenstanders moesten het onderspit delven vanwege het geweld dat Jacob liet zien op de 'groene akkers'. De 'dieselmotor' had een conditie als een 'stoommachine' en wist niet van ophouden. “Ik kon niet kapot in die tijd. En ik kon nooit trainen.”. Hij ging met de vrachtwagen naar de training en van daaruit naar zijn werk. “Het gebeurde zelfs dat ik weken niet op de training was.”. Het was de tijd van Frans en Paul Piel, Jan Hulshof, Bennie Alders, Jan Prins, Henk Hollemans, Teun Gerrits en Willie Wever.

In die tijd gingen ze – net als nu – ook al naar een trainingskamp om zich voor te bereiden op de competitie. Maar ze zochten het dichterbij. Geen Marbella, maar De Alinghoek in Drouwen. En na dat geploeter onder oefenmeester Max Rosies, de kroeg in. Daar bleven ze hangen tot in de kleine uurtjes. Meijer: “Mooie tied.”. Begin tachtiger jaren is Meijer gestopt met voetballen in het eerste team, omdat hij kroeghouder werd in Wildervank.  Maar Jacob kon het niet allemaal bolwerken, “Tegen een uur of 5 lag ik op bed.”. Meijer heeft ongeveer 10 jaar in het vlaggenschip van Wildervank gevoetbald. En ging vervolgens in lagere elftallen spelen. Maar dat viel hem tegen en daarna is hij helemaal met voetballen gestopt. Dat was in de jaren 1980-1985.

Meijer trainde onder de volgende trainers: Okko van Wijk, Emiel Gort, Joop Molema, Max Rosies en Henk Wollerich. “Ik ben begonnen bij oefenmeester Okko van Wijk. Hij was een menselijke trainer. Later kwam Waarsingh uit Pekela. En daarna Emiel Gort. Hij was een goede trainer, maar hij paste niet bij Wildervank. We zijn toen gedegradeerd. Uit de vierde- naar de vijfde klasse.” Daarna kwam Wildervanker en  'vuurvreter' Joop Molema als trainer. “En we zijn kampioen geworden.”. Vervolgens kwam Max Rosies. Meijer: “Max was een monstertrainer. Goede oefenstof. Hij was keihard, maar aan de andere kant was hij ook menselijk.

Het volgende moment vergeet ik nooit weer: De 9-jarige zoon van mijn zuster is overleden aan leukemie. Ik vroeg aan Rosies: “Ik wil voetballen.”. Wat gebeurt er, ik werd van het veld  gestuurd met een rode kaart. Ik had nog nooit een rode kaart gehad. En toen ik hem later tegen kwam, zei hij tegen mij: “Ik had je nooit moeten opstellen.”. Meijer: “Toch iets menselijks, maar keihard.”.  Als je te laat op het trainingsveld was, dan kon je onder Rosies gelijk weer naar huis toe gaan. Meijer heeft geen kampioenschappen meegemaakt. “We hingen er wel tegenaan , ik vergeet het nooit weer, het was die autoloze zondag. Met die oliecrisis.  “We gingen op de fiets naar Borgercompagnie. Als we die wedstrijd hadden gewonnen waren we kampioen geweest. En we verliezen die partij tegen  Borgercompagnie. Dat was 'hoar en niet’. Dat vergeet ik nooit weer.”.

Jacob Meijer holde voor het eerst achter het 'lederen monster' aan in Veendam. Daar trof hij ook oefenmeester Leo Beenhakker aan. “Ik was 16 jaar. Ik kon toen al zien dat het een toptrainer zou worden. Als ik  hem nu hoor, is hij niks veranderd.”. Volgens Meijer was 'Don Leo' een geweldige oefenmeester. “Ik heb onder Beenhakker getraind in Veendam 1894 B1. Wij moesten toen drie keer in de week trainen. “Dat kon dus niet omdat ik op de vrachtwagen moest.”. De jeugdige Jacob was 17/18 jaar toen hij als bijrijder bij Remmers uit Muntendam te werk werd gesteld.

Daarna kwam v.v. Wildervank in beeld en later is hij naar Veendam (veteranen) gegaan. “Wim Drent (pandjeshuis) speelde ook in dat team. En Ko Kruize was de leider. En mijn pa was chauffeur bij Jonker en zodoende ben ik naar Veendam gegaan.”. Vervolgens is Meijer naar Borgercompagnie verhuisd. Dat kwam ook omdat er veel jongens bij Meijer  in de kroeg liepen die bij Borgercompagnie (veteranen) voetbalden. Maar Jacob had geen geluk bij 'De Niesters' en kreeg  een ongeluk. Vanaf die tijd heeft hij een pacemaker. “Ik mocht daarna niet langer voetballen. Ik was toen 58 jaar.”.

Die ene wedstrijd tussen Borgercompagnie en Wildervank. “Het was altijd water en vuur.  Het was de autoloze zondag. En we gingen er op de fiets heen.  Als we gewonnen of gelijk gespeeld hadden waren we kampioen geweest.”. Tegen Bareveld heeft Meijer nog gespeeld met Harm Hulshof. “Eén van de beste voetballers van Bareveld.”. Maar ook bij Wildervank liep er ook zo'n fenomeen rond, namelijk Jan Hulshof. Hij kon werkelijk met de bal 'toveren'. “En ik maar ploeter'n en zwait'n. Ik kon niet kapot en waar dat aan lag weet ik ook niet. Ben ook nog een keer topscorer geweest als linksbuiten. Kon alleen met het linkerbeen voetballen. Want, ik had maar één been.”. Op die andere been steunde hij om niet om te vallen.

En dan was er bij Wildervank nog zo'n fenomeen. Het was Jan Hendrik Bloem. Ze noemden hem de 'blonde pijl', omdat hij zo snel was. Heerenveen had destijds belangstelling voor Bloem. En zo waren er nog meer spelers die veel met de bal konden doen bij Wildervank. Ondermeer Jan Hulshof en Jan Prins, al deed de laatste speler geen stap te veel. Verder hebben doelman Bert Lichter en Mans Hofman het doel verdedigd van de roodhemden. Jacob Meijer heeft nooit met de grote beker gestaan op het dorpsplein in Wildervank. “We hingen er altijd tegenaan.”.

Terwijl het einde van het interview naderde met Jacob Meijer dat gehouden werd in een idyllisch stulpje in hartje Veendam, kwam nog bijzondere speler ter sprake. Jacob: “Goos Boers was een hele aparte speler. Hij kon hard lopen en was net zo 'blind' als een kraai. En ook nog oogkleppen op. Man, geen gezicht. Goos hing er altijd een beetje tegenaan. Ging vaak mee als wissel, maar had nooit een vaste plaats. Maar hij had toen ook al veel babbels.”.

VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen. 

Hendrik Koerts:
“Iederéén die Wildervank roept heeft iets met de club en dat is natuurlijk prachtig.”.

Sinds dit seizoen is Hendrik Koerts de nieuwe assistent-scheidsrechter van derdeklas Wildervank (zon). Hij moet er voor waken dat er zo min mogelijk 'indringers' de 'vesting' van de roodhemden binnen sluipen. En dat vereist vakmanschap. Dus niet te pas en te onpas met de vlag omhoog staan. Ook op medisch gebied verstaat hij zijn mannetje. Als verzorger biedt hij de helpende hand aan alle mensen van de club die een kwetsuur onder de leden hebben. Hij is dus echt een manusje van alles binnen de club. Wie is deze man die een dubbelfunctie bekleedt bij voetbalvereniging Wildervank?

Hij is geboren in getogen in het mooie en pittoreske Norg. Tot zijn 19e jaar heeft hij in het Drentse dorpje gewoond. Daarna is hij op zichzelf gaan wonen in Assen. Vervolgens kwam Hendrik aan de vrouw. “Ik ben in Luxemburg gaan wonen in verband met werkzaamheden. Daarna ben ik in Nieuw-Buinen terecht gekomen.”. Dat is ook nog de plek waar de familie Koerts woonachtig is. Koerts is assistent-scheidsrechter bij Wildervank 1 en verzorger bij de club. “Omdat we twee verzorgers hebben doet Gert-Jan Hoving de verzorging op de zondag. Ik heb net mijn contract weer verlengd voor volgend seizoen. En dan ben ik volledig verzorger bij de voetbalvereniging Wildervank.”.

Wie dacht dat Hendrik zich alleen beperkte tot het randgebeuren had het mis. Hij heeft in het verleden 22 jaar gevoetbald. Bij Gomos heeft de jeugdige Hendrik voor het eerst tegen een bal getrapt. Daarna is hij er twee jaar tussenuit geweest. “Ik heb nog in het tweede elftal van ACV gespeeld. Daarna ben ik naar Luxemburg vertrokken en ben op een recreatieve manier gaan voetballen. Van daaruit naar Nieuw-Buinen waar ik in het tweede elftal ben gekomen.”. Maar hoe ben je bij Wildervank in contact gekomen? Koerts: “Via  een advertentie. Vervolgens ben ik in contact gekomen met bestuurslid Jan Zuidema.”.

Koerts heeft een eerste gesprek bij Wildervank gehad. En dat klikte van beide kanten. Daarna heeft er nog een tweede- en derde gesprek plaats gevonden. “Toen waren we er eigenlijk snel uit.”, blikt Koerts terug. “Wildervank is natuurlijk een echte dorpsclub. Waar je gewoon met eigen jongens speelt. Iederéén die Wildervank roept heeft iets met de club en dat is natuurlijk prachtig. Ik kwam hier ook wel eens met het tweede elftal van Nieuw Buinen.”, herinnert Koerts zich. De inwoner van Nieuw Buinen kan ook wel iets vertellen over Wildervank van een paar jaar geleden.

“Met Nieuw-Buinen kwam ik hier met de jeugd ook regelmatig. En ook met het tweede elftal. Wat je dan ziet dat het een stabiele club is. Het jeugdniveau is hier hoog. Als je nou kijkt naar de A-B en C junioren, ze voetballen allemaal op hoofdklasse niveau. Dat is natuurlijk geweldig voor de vereniging Wildervank.”, steekt Koerts de 'loftrompet' uit over de club van rood en wit. Vooral de doorgroei naar het eerste- en tweede elftal.  Het eerste team is een goed functionerend elftal, waar progressie inzit. Koerts: “Als ik de leeftijdsgroep bekijk van plus minus 22 á 23 jaar oud, dan is dat oogstrelend voor de club. Daar kan je nog jaren mee vooruit.”.

En daarbij ondersteunt door een geweldig stel goede trainers. “Oefenmeester Veldhuis is gewoon een persoonlijkheid op zich. Wordt op 'handen gedragen' gedragen hier.”. Ik vertelde Koerts nog dat oefenmeester Veldhuis en ondergetekende aan de Middenweg in Veendam hebben gewoond. Koerts: “Je verneemt ook wel dat Jaap hier de cultuur kent. Dat neemt hij ook als kracht mee, om hier goed te functioneren. Jaap is gewoon leuk om mee samen te werken. Een  geweldige vent.”.

Ondergetekende zei na afloop van de competitiewedstrijd Wildervank (zon) – Amicitia VMC 0-5: “Volgende week nait zo'n wedstried, he?”. Waarop Veldhuis zei: “En als dat den wel zo is, dan 'steert er oaf'. Waarop Koerts antwoordde: “Zo is Jaap, altijd zijn woordje klaar en positieve zin. Het is geweldig om met die man te mogen samen werken.”.

VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen. 

Kastelein Joop Hulshof:
“Wildervank zondag 1 moet niet naar de tweede klas, dat is te hoog gegrepen.”. “Als je de barmedewerker zo hoort praten dan denk je: 'Hij is wel geboren voor het trainerschap, maar niet als voetballer.'.” Een tweede Leo Beenhakker dus.

Ze zijn de onmisbare schakels in het geheel. De barmedewerkers. Joop Hulshof (57) is zo iemand die zich 'het vuur uit de sloffen' rent om zijn klanten de helpende hand toe te steken. Een barmedewerker pur sang. In het dagelijks leven werkt hij bij defensie in Havelte. De burgerlijke medewerker van defensie werkte als chauffeur in Libanon. Het was wijlen voorzitter Bakker die Hulshof vroeg om barmedewerker te worden. Vervolgens is de inwoner van Wildervank wegens zijn werk bij de defensie in 1995 verhuist naar Harderwijk. En in 2007 is de geboren Veendammer weer terug gekomen in Wildervank. Bij v.v. Borgercompagnie staat Hulshof nog wel achter de bar tijdens het veteranentoernooi en de feestavonden.

Waarom ben je lid van v.v. Wildervank geworden? “Omdat ik het gezellig vind bij Wildervank. Ik wil graag sociale contacten.”. Hulshof heeft nooit gevoetbald. Behalve een uitstapje naar de jeugd van voetbalvereniging Hermus AVK uit Annerveenschekanaal. “Ik was 8 jaar, maar na een jaar ben ik er mee gestopt.”. Maar hij heeft wel een duidelijke mening over het eerste zondag elftal van Wildervank. “Niet naar de tweede klas, dat is te hoog gegrepen.”. En van het eerste team van de zaterdag afdeling krijgt hij niet veel mee.

Ondanks dat Hulshof helemaal niet aan sport doet, is hij één van de vaste medewerkers van het Betonboor Bleeker C/D Toernooi en het klaverjassen. “Met 32 man zijn we één keer in de maand we aan het klaverjassen. En ik sta dan niet achter de bar.”. Maar kun je wel klaverjassen? “Nee”, zegt hij op een resolute toon. “Ik maak de warme hapjes, dat doe ik ook al een paar jaar. Ik ben veel bij het kantine gebeuren betrokken. Een beetje achter de bar en een beetje dom kletsen.”. In Huize Sint-Franciscus is hij ter wereld gekomen, zoals veel Veendammers. Maar hij voelt zich meer op en top Wildervanker.

Toch is de inwoner van Wildervank geen onbekende toen hij in 1994 weer in beeld kwam bij de club. Hulshof heeft nog samen met wijlen Harrie Haan en mevrouw Rogaar-Bot achter de bar gestaan. Hulshof: “Ik kon goed met mevrouw Rogaar opschieten en ze kon goed babbelen. Ze moesten iemand gebruiken voor de kantine, want ze kon het niet aan. En voorzitter Bakker heeft me daarvoor gevraagd.”. En in 1995 is de familie Hulshof verhuisd naar Harderwijk wegens zijn werk bij de defensie. “Daar heb ik een half jaar gewerkt en we zijn in 1997 weer terug gekomen naar Wildervank.”.

De familie Hulshof is in 2007 dus weer terug gekomen bij de voetbalclub Wildervank en daarna is Hulshof barmedewerker geworden. Samen met Roel Duitsch, Be Hamminga en Jan Hoving.  Waarom ben je lid van de voetbalclub Wildervank geworden? “Ik vind het een gezellige vereniging.  En ik hou van sociale contacten”. Hulshof heeft zelf helemaal niet aan sport gedaan. “Ow ja, ik heb nog bij Hermus AVK (Annerveenschekanaal) gevoetbald toen ik 7 of 8  jaar was. Maar na een jaar ben ik er mee gestopt. Ik was geen voetballer.”. Hulshof kwam er dus op een zeer jonge leeftijd al achter, dat achter een bal aan hollen niks voor hem was.  Hij had dus een zeer vooruitziende blik.

Wat vind je van de zondagselectie van v.v. Wildervank? Hulshof: “Het eerste zondag elftal vind ik wel goed spelen. Ik vond het niet zo goed met de vorige trainer Lesmond Prinsen. Dat lag meer aan de communicatie tussen de trainer en de spelers. Deze trainer praat meer met de spelers. Hij gaat beter met de jongens om. Flesje bier en even gezellig na afloop bij elkaar zitten. En dat deed Prinsen niet. Veldhuis keek ook nog naar andere elftallen. Als je trainer bent dan moet je wel bij andere elftallen kijken.”, vindt Hulshof. En als je de barmedewerker zo hoort praten dan denk je: 'Ja, hij is wel geboren voor het trainerschap, maar niet als voetballer.'. Een tweede Leo Beenhakker dus.

De voetbalvereniging Wildervank is een grote vereniging met heel veel jeugd. Wordt het niet eens tijd dat we tweede klas voetbal te zien krijgen aan de Woortmanslaan? Daar heeft Hulshof een duidelijke mening over. “Niet naar de tweede klas, dat is te hoog.”. Maar dat straalt de club wel uit. En als ze wel promoveren of kampioen worden? “Dan gaat het net als in Muntendam, dan zijn ze na één seizoen er weer uit.”.

“Ik denk niet dat ze de spelers ervoor hebben. En het kan maar zo voor Wildervank dat ze volgend seizoen net 'de kop boven water houden' in de derde klas.”. Qua grote moet Wildervank wel een tweede klasse wezen met heel veel jeugdleden. Hulshof: “Ze hebben 700 leden geloof ik, ze moeten naar de tweede klasse toe. Ik heb liever dat ze een beetje bovenin mee draaien in de derde klas. Dat trekt publiek aan. Met Muntendam en Veendam. En de omliggende clubs.”.

Joop heeft als chauffeur in Libanon gewerkt. En dat was in de jaren 1978-1979. “In Libanon was oorlog. Daar moest ik als dienstplichtig militair heen. Nee, het was geen vrijwillig werk. Ik heb hem wel geknepen, wel een paar keer. Maar ja, daar groei je over heen. Ik tenminste wel.”.  Joop heeft in Libanon een half jaar gewerkt en toen zat zijn diensttijd erop. Daarna heb ik als burger gewerkt bij defensie.”.