GROUNDSMAN - Jacob Kuipers van Tennisclub Veendam wist niet wat hem overkwam. De banen op het prachtige tennispark aan de Ontspanningslaan in Veendam stonden op vrijdagmiddag 15 augustus 2014 ineens volledig blank na een flinke hoosbui. Geen tennis meer mogelijk zou je denken. De sympathieke groundsman van TC Veendam dacht hetzelfde en maakte zich al op voor het naderende weekend. Totdat de heren Thom Bakema en Klaas Fleurke zich plotseling bij hem meldden. ‘Jacob kan je ons helpen? We willen baan 9 graag droogmaken. Je hebt vast nog wel ergens een sponsmachine of iets dergelijks staan. We zijn namelijk halverwege wedstrijd 199 en willen deze graag afmaken zodat we volgende week onze jubileumwedstrijd kunnen spelen. Dan krijg je zeker een biertje van ons.'
Lachend vertelt de bereidwillige Kuipers dat hij aan dit bijzondere verzoek geen weerstand kon bieden. ‘Het tekent ook de gedrevenheid van beide tennisfanatiekelingen. Na een klein uurtje was de baan droog en geprepareerd zodat de partij kon worden uitgespeeld. Man, we hadden alle drie het zweet driedubbel op de rug staan.'
Statisticus
Het begon allemaal op 3 april 2003. De eerste officiële tenniswedstrijd tussen de heren Thom Bakema en Klaas Fleurke was een feit. Laatstgenoemde verklaart dat er al vanaf 2001 onderling werd gespard. ‘Maar toen hield ik het nog niet echt bij.' Tennismaat Bakema zegt het een bijzonder idee van Klaas te vinden om de confrontaties bij te gaan houden. ‘Het lijkt een beetje op de John Frederikstadt (bekend voetbalstatisticus) van het onderlinge tennis. Een prettige afwijking zullen we maar zeggen.'
Maar een tennisvriendschap tussen de sparringpartners was geboren.
De Langeleegte
Onder de rook van voetbalstadion ‘De Langeleegte' werden op het sfeervolle tenniscomplex in Veendam door beide sportieve tenniskemphanen in elf jaar tijd maar liefst 200 officiële wedstrijden afgewerkt. Oud voetbalverslaggever van ‘Radio Parkstad' Bakema hierover: ‘De wedstrijden die om wat voor reden niet uitgespeeld zijn, zijn daarbij niet meegeteld. Bijvoorbeeld door blessures of extreme weersomstandigheden.'
De auteur van de regionale bestseller ‘De fabriek van mijn vader' Fleurke legt uit: ‘We zijn allebei echte liefhebbers. We houden van het spelletje en willen in principe altijd spelen. Ik herinner me een keer in de winter toen er bij aankomst op het verlaten park wat sneeuw op de kunstgrasbaan lag. Toen een sneeuwruimer geleend bij de hockeyclub niet voldoende soelaas bood, belde ik met het thuisfront om een paar bezems te brengen. De baan moest en zou bespeelbaar gemaakt worden. Het typeert onze drive en liefde voor het spelletje.'
Hulpstukken
In al die jaren is er veel lief en leed gedeeld. Niet alleen op tennisgebied werd veel besproken, ook de toestand in de wereld en het privégebeuren maakten de tongen geregeld los. Fleurke, die in het dagelijkse leven leerkracht op een basisschool is, hierover: ‘Man, soms lijken we wel een stel vrouwen. Voor en na onze wedstrijd bespreken we van alles.'
Bakema, werkzaam bij het COA (Centraal Orgaan opvang Asielzoekers), geeft aan dat de perikelen destijds bij en het faillissement van SC Veendam bijvoorbeeld uit den treure is besproken. ‘We zijn beiden heel lang supporter geweest van onze geelzwarte voetbaltrots. Een andere gedeelde passie. Jammer dat het voorbij is.'
Beide jubilarissen vertellen dat hun wedstrijden in het begin lang duurden. Fleurke memoreert dat partijen van twee tot tweeëneenhalf uur eerder regel dan uitzondering waren. ‘We speelden om twee gewonnen sets.' Bakema vult glimlachend aan: ‘We besloten op een gegeven moment maar twee sets te gaan spelen. Heeft ook te maken met de leeftijd van Klaas hè. Hij is al 52 en voordat hij al z'n hulpstukken heeft aangelegd zijn we zo een kwartier verder. Vandaar dat we een tennisontmoeting ook met een gelijkspel kunnen afsluiten.'
Geheimen
Na al die jaren weten beide tennissers exact waar elkaars sterke en zwakke punten liggen. Ze hebben in het prachtige balspel geen geheimen meer voor elkaar. Bakema die uit het volleyballen komt omschrijft z'n eigen spel als aanvallend. Fleurke die kortgeleden gestopt is met voetballen is een echte ‘baseliner' zoals hij het zelf zegt. Bakema: ‘Klaas heeft alles terug. Hij loopt werkelijk op alle ballen. Het is net een muur waar je tegenaan slaat. Soms is het heel frustrerend, maar hij kan het iedere tegenstander lastig maken. Fleurke: ‘Als Thom z'n sterke service loopt kan hij je daarmee voortdurend onder druk zetten. Z'n aanvallende spel is complementair aan mijn verdedigende tactiek. Daarom spelen we denk ik ook graag tegen elkaar. En allebei hebben we een ijzeren wedstrijdmentaliteit. De laatste bal moet echt geslagen zijn voordat we opgeven. Trouwens, Thom houdt van harde ballen ik meer van wat zachtere. Onze zwakte ligt net als bij veel andere tennissers op ons niveau bij de backhand.'
Meedogenloze aces
Meer dan een decennia lang beleefden beide heren in hun onderlinge duels alles wat het tennisspel zo aantrekkelijk maakt. Bijzondere omstandigheden (veel wind, sneeuw, onweer, kou, tropische hitte), fysiek ongemak (blessures, kramp, hongerklop), opgaves, materiaalpech (gebroken snaren, kwijtgeraakte dempers), speltechnische hoogtepunten( meedogenloze aces, krachtige groundstrokes, messcherpe volleys, subtiele dropshots, onwaarschijnlijke winners, onvoorspelbare returns, fluwelen lobjes, onverwachte passeerslagen, veroverde bigpoints) maar ook de aan het spel inherente flaters (onvoorstelbare missers -veel te veel ergerlijke unforced errors -, dubbele fouten en verkeerde keuzes).
Beerta uit; altijd lastig
Beide heren maken ook al vanaf 2001 deel uit van een herencompetitieteam dat momenteel acteert in de derde klasse van het zaterdagtennis. Hoewel tennis een individuele sport is, krijg je met competitietennis het teamgevoel terug. Door de jaren heen wisselde de samenstelling van het team. Bakema en Fleurke zijn de oudgedienden. Fleurke herinnert zich een aardige anekdote van jaren geleden. Volgens de bijgehouden notities was het mei 2005. ‘We waren met een gerenommeerd team afgereisd naar Beerta om aan te treden tegen het sterker geachte Amor. Al gauw werd duidelijk dat er in verband met regen niet getennist kon worden. In de gezellige kantine besloten we maar te gaan kaarten want reglementair moet je twee uur wachten. Onze tegenstanders boden ons bier aan (ze gingen zelf op onverklaarbare wijze aan de cola) en ondertussen dronken en kaartten we stevig door. Niet in de gaten hebbend dat het buiten ondertussen droog was geworden en de gastheren druk doende waren de banen droog te maken. Moesten we alsnog met de nodige biertjes op het strijdperk in en werden kansloos afgedroogd met een 6-0 nederlaag. We keerden met een fikse kater terug naar de Parkstad.'
Mijlpaal
Zonder de nodige ophef en allerlei overbodige poeha speelden beide tennisvrienden vrijdag 22 augustus onder het toeziend oog van nog geen handjevol toeschouwers, twee om precies te zijn (Marc Fleurke fotograaf - zoon van Klaas - en Jolanda Bakema - eega van Thom) hun tweehonderdste wedstrijd. De thuisblijvers hebben wat gemist. Het was een prachtige tweestrijd die onbeslist eindigde: 6-3 3-6.
Na afloop begon het stevig te regenen. In het halletje van de kantine werd deze bijzondere mijlpaal in kleine kring gevierd. Er was een oorkonde, taart en bier. Alleen jammer dat groundsman Jacob Kuipers in geen velden of wegen te bekennen was.
Voor de statistiekliefhebbers.
De onderlinge balans ziet er als volgt uit: Thom Bakema wist 74 keer een potje in zijn voordeel te beslissen. Klaas Fleurke trok 60 maal aan het langste eind. En 66 partijen eindigden onbeslist. Waarvan acte.
