Sport

VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen. 

Kastelein Joop Hulshof:
“Wildervank zondag 1 moet niet naar de tweede klas, dat is te hoog gegrepen.”. “Als je de barmedewerker zo hoort praten dan denk je: 'Hij is wel geboren voor het trainerschap, maar niet als voetballer.'.” Een tweede Leo Beenhakker dus.

Ze zijn de onmisbare schakels in het geheel. De barmedewerkers. Joop Hulshof (57) is zo iemand die zich 'het vuur uit de sloffen' rent om zijn klanten de helpende hand toe te steken. Een barmedewerker pur sang. In het dagelijks leven werkt hij bij defensie in Havelte. De burgerlijke medewerker van defensie werkte als chauffeur in Libanon. Het was wijlen voorzitter Bakker die Hulshof vroeg om barmedewerker te worden. Vervolgens is de inwoner van Wildervank wegens zijn werk bij de defensie in 1995 verhuist naar Harderwijk. En in 2007 is de geboren Veendammer weer terug gekomen in Wildervank. Bij v.v. Borgercompagnie staat Hulshof nog wel achter de bar tijdens het veteranentoernooi en de feestavonden.

Waarom ben je lid van v.v. Wildervank geworden? “Omdat ik het gezellig vind bij Wildervank. Ik wil graag sociale contacten.”. Hulshof heeft nooit gevoetbald. Behalve een uitstapje naar de jeugd van voetbalvereniging Hermus AVK uit Annerveenschekanaal. “Ik was 8 jaar, maar na een jaar ben ik er mee gestopt.”. Maar hij heeft wel een duidelijke mening over het eerste zondag elftal van Wildervank. “Niet naar de tweede klas, dat is te hoog gegrepen.”. En van het eerste team van de zaterdag afdeling krijgt hij niet veel mee.

Ondanks dat Hulshof helemaal niet aan sport doet, is hij één van de vaste medewerkers van het Betonboor Bleeker C/D Toernooi en het klaverjassen. “Met 32 man zijn we één keer in de maand we aan het klaverjassen. En ik sta dan niet achter de bar.”. Maar kun je wel klaverjassen? “Nee”, zegt hij op een resolute toon. “Ik maak de warme hapjes, dat doe ik ook al een paar jaar. Ik ben veel bij het kantine gebeuren betrokken. Een beetje achter de bar en een beetje dom kletsen.”. In Huize Sint-Franciscus is hij ter wereld gekomen, zoals veel Veendammers. Maar hij voelt zich meer op en top Wildervanker.

Toch is de inwoner van Wildervank geen onbekende toen hij in 1994 weer in beeld kwam bij de club. Hulshof heeft nog samen met wijlen Harrie Haan en mevrouw Rogaar-Bot achter de bar gestaan. Hulshof: “Ik kon goed met mevrouw Rogaar opschieten en ze kon goed babbelen. Ze moesten iemand gebruiken voor de kantine, want ze kon het niet aan. En voorzitter Bakker heeft me daarvoor gevraagd.”. En in 1995 is de familie Hulshof verhuisd naar Harderwijk wegens zijn werk bij de defensie. “Daar heb ik een half jaar gewerkt en we zijn in 1997 weer terug gekomen naar Wildervank.”.

De familie Hulshof is in 2007 dus weer terug gekomen bij de voetbalclub Wildervank en daarna is Hulshof barmedewerker geworden. Samen met Roel Duitsch, Be Hamminga en Jan Hoving.  Waarom ben je lid van de voetbalclub Wildervank geworden? “Ik vind het een gezellige vereniging.  En ik hou van sociale contacten”. Hulshof heeft zelf helemaal niet aan sport gedaan. “Ow ja, ik heb nog bij Hermus AVK (Annerveenschekanaal) gevoetbald toen ik 7 of 8  jaar was. Maar na een jaar ben ik er mee gestopt. Ik was geen voetballer.”. Hulshof kwam er dus op een zeer jonge leeftijd al achter, dat achter een bal aan hollen niks voor hem was.  Hij had dus een zeer vooruitziende blik.

Wat vind je van de zondagselectie van v.v. Wildervank? Hulshof: “Het eerste zondag elftal vind ik wel goed spelen. Ik vond het niet zo goed met de vorige trainer Lesmond Prinsen. Dat lag meer aan de communicatie tussen de trainer en de spelers. Deze trainer praat meer met de spelers. Hij gaat beter met de jongens om. Flesje bier en even gezellig na afloop bij elkaar zitten. En dat deed Prinsen niet. Veldhuis keek ook nog naar andere elftallen. Als je trainer bent dan moet je wel bij andere elftallen kijken.”, vindt Hulshof. En als je de barmedewerker zo hoort praten dan denk je: 'Ja, hij is wel geboren voor het trainerschap, maar niet als voetballer.'. Een tweede Leo Beenhakker dus.

De voetbalvereniging Wildervank is een grote vereniging met heel veel jeugd. Wordt het niet eens tijd dat we tweede klas voetbal te zien krijgen aan de Woortmanslaan? Daar heeft Hulshof een duidelijke mening over. “Niet naar de tweede klas, dat is te hoog.”. Maar dat straalt de club wel uit. En als ze wel promoveren of kampioen worden? “Dan gaat het net als in Muntendam, dan zijn ze na één seizoen er weer uit.”.

“Ik denk niet dat ze de spelers ervoor hebben. En het kan maar zo voor Wildervank dat ze volgend seizoen net 'de kop boven water houden' in de derde klas.”. Qua grote moet Wildervank wel een tweede klasse wezen met heel veel jeugdleden. Hulshof: “Ze hebben 700 leden geloof ik, ze moeten naar de tweede klasse toe. Ik heb liever dat ze een beetje bovenin mee draaien in de derde klas. Dat trekt publiek aan. Met Muntendam en Veendam. En de omliggende clubs.”.

Joop heeft als chauffeur in Libanon gewerkt. En dat was in de jaren 1978-1979. “In Libanon was oorlog. Daar moest ik als dienstplichtig militair heen. Nee, het was geen vrijwillig werk. Ik heb hem wel geknepen, wel een paar keer. Maar ja, daar groei je over heen. Ik tenminste wel.”.  Joop heeft in Libanon een half jaar gewerkt en toen zat zijn diensttijd erop. Daarna heb ik als burger gewerkt bij defensie.”.

VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen. 

Oefenmeester Henk Wollerich van v.v. Wildervank was verantwoordelijk voor de val van het jeugdig talent Roelof Stevens. Maar dankzij bestuurslid Goos Boers is Roelof nog steeds lid van v.v. Wildervank.

Één van de grootste talenten die de voetbalvereniging Wildervank voortgebracht heeft, was ongetwijfeld de Wildervanker Roelof Stevens. Toenmalig oefenmeester Max Rosies had een oog naar het jeugdig talent en haalde hem bij de selectie van v.v. Wildervank. Rosies had nog maar net 'zijn hielen' gelicht of  zijn opvolger trainer Henk Wollerich nam een paar Veendam-spelers mee. En het 'sprookje' was uit voor deze talentvolle speler van Wildervank. De eigen jeugd van Wildervank werd op een zijspoor gezet, alleen Robert Boomsema en Gerard Pik bleven bij de selectie. En Stevens moest de concurrentie op het middenveld aangaan met oud-prof Willie Wever van Veendam.

Het echte werk begon allemaal toen de jeugdige Roelof Stevens vanuit de A-junioren werd overgehaald naar het eerste elftal. Stevens: “We hebben een keer een toernooi ergens gespeeld. Dat was het laatste toernooi van Rosies en het eerste toernooi van de nieuwe trainer Henk Wollerich.”. En op dat toernooi speelde Stevens 'de sterren van de hemel'. “Maar ik ben nooit weer in het eerste elftal gekomen. Ik zeg nog altijd, Max Rosies had nog een jaar moeten blijven.”, volgens Stevens, die een prima band had met Rosies. Stevens: “Max zag alles. Met rondjes rennen verstopten sommige spelers zich achter de heg en Max haalde de spelers daar zelf weer weg.”.

Daarna kwam de periode Henk Wollerich. Hij nam een paar spelers uit Veendam mee. Zoals Frans en Paul Piel, Theo Holtjer en Erik ten Horn. De voormalige profvoetballer Wollerich van BV Veendam had een zwak voor zijn plaatsgenoten en die kregen dan voorrang op de jeugd van v.v. Wildervank. Stevens: “Er waren eigenlijk maar twee spelers van Wildervank die het wel gered hebben en dat waren Robert Boomsema en Gerard Pik. Ik moest de concurrentie aangaan met oud-BV Veendam-spelers Willie Wever en later Frans Piel voor een plek op het middenveld. Ja, en dan kun je het wel schudden als er een Veendam-enclave voor je staat.”.

Roelof Stevens, geboren op 28 oktober 1960, is sinds 1 augustus 1968 lid  van v.v. Wildervank. “Toen mocht ik nog niet voetballen. Je moest 8 jaar wezen in die tijd. Daarna ben ik eerst gaan trainen. De trainers waren Goos Boers en Rieks Cosse. In de winter gingen we altijd trainen in Huize Bijleveld in Wildervank en in de winterperiode speelden we zaalvoetbal in de Sorghvliethal. Op die oude betonvloer.”.

Roelof Stevens heeft altijd geluk gehad dat hij in twee goede lichtingen zat bij Wildervank. Roelof bleef met zijn leeftijd nooit 2 jaar in dezelfde groep zitten. “In het tweede jaar in Wildervank C1 ben ik door mijn trainer Rieks Cosse uitgeroepen tot beste voetballer. Daardoor heb ik ook een uitnodiging te danken van de KNVB. Voor de Groninger selectie.”.

“Ik kon wel een beetje voetballen, maar daar was ik niet goed genoeg voor. Ik moet wel zeggen dat ik een week ziek op bed heb gelegen, maar dat aanvaard ik niet als een excuus.”. Roelof kan zich nog herinneren dat hij in Muntendam in de stromende regen moest voetballen.  Oud-betaald voetballer Jurrie Koolhof deed ook mee. Hij heeft later nog bij BV Veendam, PSV en het Nederlands elftal gespeeld. Roelof: “Daar was ik veel te licht voor.”.

Als vrijwilliger heeft Stevens bij Wildervank ook zijn 'sporen' achtergelaten. Veel kantine diensten gedraaid. Samen met Dina Martijn, Greta Woldhuis, mevrouw Kappen en Willie Stevens (de vrouw van Roelof). “Verder  ben ik grensrechter geweest bij de A1-junioren. En ik was op dat moment ook speler / leider bij het derde elftal. Verder was ik grensrechter bij de A-junioren en ‘s morgens jeugdleider. Ook ben ik scheidsrechter geweest. En ik draaide tussen de bedrijven door ook kantinediensten. Van alles heb ik wel gedaan.”.

Roelof was dus een manusje van alles bij Wildervank. Maar oefenmeester Henk Wollerich was de kwade genius, want hij was er verantwoordelijk voor dat Roelof Stevens naast een profcarrière greep.  “Daarna kwam ik een beetje met mezelf in de problemen te zitten. Toen ben ik overal mee gestopt. En ik heb het eigenlijk nooit weer opgepakt.”.

Vorig jaar dacht ik: “Ik stop er mee. Ik stop na 35 jaar lidmaatschap. Hier kom ik toch niet meer, wat doe ik er mee? Ik heb me heel netjes afgemeld. Ik kreeg Goos Boers nog aan de telefoon. Want ze waren met een reünie bezig van de Wildervank C1. Goos zei: “Wat heb ik nou gehoord, heb jij je bedankt als lid?”. “Ja, zei Roelof maar  het voelt niet goed.”. De volgende morgen heb ik Harrie Muurman weer gebeld en ben weer lid van Wildervank geworden.

VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen. 

Harm Jan Potze (71): 
“Wat ik ol doan heb, dat wait ik nait meer, mor ik heb veul doan.”

Tot zijn 48ste jaar heeft Harm Jan Pots gevoetbald bij het Drentse Borger. En zijn niet geringe talenten etaleerde hij aan het Drentse publiek. Geboren en getogen dus in Borger. Op12-jarige leeftijd is Harm Jan begonnen met voetballen bij de plaatselijke club. En heeft hij ook nog in het eerste zondag elftal van Borger gespeeld. “Ik was 28 jaar toen ik bij Wildervank begon te voetballen”, kan Harm Jan zich nog herinneren. Maar Harm Jan is ook een tijd buiten beeld geweest. Liefst 20 jaar woonde hij in Noord-Brabant, waar hij de kost verdiende als service monteur. “Mijn ouders komen uit Borger en ik was service monteur in Noord-Brabant. Mijn vrouw wilde wel weer terug omdat haar ouders uit Wildervank kwamen. ”.

In 1972 is Potse lid geworden van v.v. Wildervank. “Van 1972 tot 1984 heb ik in het bestuur van de voetbalclub Wildervank gezeten. Ik ben met Goos Boers in het bestuur gekomen”. Glorie tijden waren er niet veel bij Wildervank, want de club bivakkeerde al die jaren in de vierde klas. En Joop Molema was er trainer. Harm Jan kan zich nog een moment voor de geest halen toen ze in Ter Apel moesten voetballen. “'s Middags om 12 uur vertrokken we uit Wildervank en 's avonds om half acht waren we weer terug in Wildervank.”. Een halve dag weg, je moest er vroeger wat voor over hebben om je voetbalclub te steunen in 'verre oorden'.

Zie je qua voetbal veel verschil tussen vroeger en nu? “Als je het qua voetbal bekijkt? Nee, maar toen zaten er veel meer Wildervankers in. En nu zie je eigenlijk geen Wildervanker meer in het elftal. Toen speelden Henk Hollemans, Drikes Smit, Joop Molema en Wicher Tuntelder bij Wildervank. En dat is nu voorbij. Ik ken van de huidige spelers niet zoveel meer. Weet je wat het nadeel is Jacob? Vroeger voetbalde zondag 1 ‘s middags. De volgende week voetbalde zondag 1 uit en zondag 2 thuis.”.

Pots: “Nu voetbalt zondag 2  ’s morgens om 11 uur. De jongens zijn net uit gevoetbald als wij (de supporters) naar het voetballen gaan. De volgende zondag is er geen voetbal en de andere zondag is er een dubbel programma. Ik geloof niet dat het economisch is. En het is ook niet leuk voor het publiek die er naar kijkt. Maar het bestuur wil niet anders.”. Pots is ook niet tevreden over de prestaties van het eerste elftal. “Ik vind de prestaties van het eerste elftal niet best. Wordt slecht gevoetbald. Vorig jaar zijn ze 'de dans' net ontsprongen om niet te degraderen. Maar dit seizoen zijn ze er nog niet, we zitten nog maar op de helft en er komen nog zware tegenstanders.”.

Wat mankeert er dan aan? “Ik hoor veel te veel spelers zeggen, 'volgende week gaan we naar Ajax'. Dat is belangrijker dan dat er hier gevoetbald wordt. Zulke dingen vind ik niks.  Dat gebeurt toch!”. Jacob Kuipers: “Dat heb ik nog nooit gehoord Harm Jan.”. Pots: “Een aantal weken geleden was er een speler die wilde naar Ajax, maar toen is deze wedstrijd afgelast. Heeft Wildervank geluk mee gehad. Anders was hij er niet bij geweest. Maar dat gebeurt altijd al. Hij ging bij ons aan tafel zitten en toen zei hij dat. En dat was altijd aan het begin van de competitie. Ze beginnen en dan moeten er nog jongens op vakantie. Het interesseerde de jongens niet op dat punt.”.

Harm Jan Pots is jaren leider geweest. Van het derde elftal. Verder heeft de inwoner van Wildervank jaren achter de bar gestaan. “Ik ben in 2004 hier weer gekomen. Dat was in de tijd dat wij aan het graven waren bij de kleedkamers, daar was jij ook bij en je kleindochter. Die een rood pakje aan had. Ze kwam net boven het gras uit.”. Er was een komen en gaan van vrijwilligers en daar had Harm Jan niet veel aardigheid aan. “Die wisten het allemaal beter. En de professoren zitten allemaal in de 'grote' kamer. Ik zeg altijd ‘Iedere verandering is geen verbetering.’”.

Harm Jan heeft zelf natuurlijk ook gevoetbald bij Wildervank. Vanaf zijn 28ste jaar kwam hij uit voor het tweede elftal van Wildervank en daar heeft hij vier jaar in gespeeld. Vervolgens kwam hij bij de lagere elftallen terecht. Omdat hij niet meer kon trainen. “Ik had destijds storingsdiensten.”. Vervolgens voetbalde hij in het derde en het vierde elftal. “Ik heb hier gevoetbald totdat ik hier weg ben gegaan. Heb nog met Jan Prins, Henk Hollemans en Drikus Smit gevoetbald.”. De heer Pots heeft ook nog meegewerkt aan de bouw van de nieuwe kantine. “Wat ik ol doan heb, dat wait ik nait meer, mor ik heb veul doan.”.

VV Wildervank bestaat dit jaar 85 jaar, Jacob Kuipers heeft hiervoor 12 interviews gemaakt voor het jubileumboekje van VV Wildervank. De komende dagen plaatsen we één interview per dag, zodat ook oud VV Wildervankers dit terug kunnen lezen. 

Als de druppels van de douche op mij neer dalen, krijg ik meestal heel veel inspiratie om een stukje te schrijven. Het is eigenlijk te gek voor woorden, maar het overkomt mij wel. Woorden die normaliter niet in mijn hersenen voorkomen. Terwijl ik dan mijn lichaam flink afsop, moet ik in vliegende vaart onder de douche weg, want ik heb op dat moment maar een kort geheugen. Ik ben dan nog niet helemaal schoon, maar de woorden die door mijn hersenpan heen spoken moeten dan direct worden opgeslagen.

En dat gaat moeilijk, als je met een nat lichaam onder de sproeier weg gaat. Sla ik het niet op dan ben ik in no-time deze ingenieuze woorden weer kwijt, als ‘sneeuw voor de zon’. En ik wil zo graag een verhaal opsieren met ´slingers´. Maar ik heb er iets op gevonden! Terwijl ik dit verhaal schrijf zitten de lezers waarschijnlijk slap van het lachen, dit te lezen. Want zoveel onzin hebben ze natuurlijk nog nooit gelezen.

Daarom heb ik soms pen en papier bij de hand om alles direct te noteren. Op zo´n moment denk ik ook wel eens aan de tijd, dat ik nog assistent-scheidsrechter was van het eerste team van Wildervank (zat). Terwijl ik dus onder de sproeier stond herinner ik mij tijdens de competitiewedstrijd Wildervank (zat) - SC Erica een waar ‘vuustgevecht’. Zomaar een opstootje, het was een echte vechtpartij. Rollebollend gingen beide partijen over de grasmat in Wildervank.

Terwijl ik net van een hernia operatie weer langs de lijn stond te vlaggen brak in een mum van tijd een grote tumult los. Bij SC Erica speelden de gebroeders Kuipers en hun vader een hoofdrol. Maar de vader was de grote aanstichter tot de vechtpartij. Hij jutte zijn zoons op een dusdanige manier op dat de broers over de schreef gingen en molesteerden een Wildervank-speler. Deze speler van Wildervank is later naar het Refaja ziekenhuis in Stadskanaal vervoerd.

Terwijl de spelers en begeleiding aan het knokken waren zat ik samen met de grensrechter van SC Erica gezamenlijk op een bankje en bekeken het 'schouwspel' van grote afstand. Ook oefenmeester Martin van der Veer van Wildervank ging als een soort 'Cassias Clay' te werk. Iedereen die te dicht bij zijn handen kwam, kreeg een mep van de Slochter oefenmeester. Bij dit voorval kreeg Wildervank een boete, omdat de wedstrijd plaats vond op eigen veld. Volkomen onterecht want Wildervank kon deze vechtpartij niet voorkomen.

Nu ik toch oefenmeester Martin van der Veer noem, herinner ik mij ook hele mooie momenten onder hem. Hij nam de spelers en vrouwen ook een keer mee naar een uitgaansgelegenheid in de stad Groningen. En wat hebben we genoten van deze man, die alles regelde en we hadden een schitterende avond. Ceremoniemeester, trainer, alles had Martin onder de knie. Met hem zijn we kampioen geworden en naar de vijfde klas gegaan.

Maar Martin kende ook angstige momenten. Hij was s 'avond een keer met de auto in het ijskoude water gekomen en al zwemmende is hij weer op de wal gekropen. Ook in de kleedkamer van v.v. Wildervank beleefde hij een angstig moment. Een speler van de tegenpartij werd naar de kleedkamer vervoerd, waar Martin hem direct reanimeerde. Maar het mocht niet baten, onder de handen van Martin is deze speler overleden.

Ik herinner me Martin ook nog toen hij voor de eerste keer als trainer langs de lijn stond in Wildervank. Ik was de grensrechter en op dat moment liep Martin net achter mij langs en zei de historische woorden “Vlaggen grensrechter!”, waarop ik zei: “Dat beslis ik zelf wel even.”.  Verder waren zijn spreekbeurten in de rust van een wedstrijd schitterend. Met veel stemverheffingen sprak hij de spelers toe en hij had steeds een ander verhaaltje waarmee hij de aandacht trok.

En vanaf die tijd heb ik alleen maar genoten van die man. Ook oefenmeester Marcel Kouw herinner ik mij nog goed. Hij maakte ons voor de tweede keer kampioen. Marcel kwam twee keer in de week vanuit zijn woonplaats Amsterdam naar Wildervank. Zonder dat ik de andere trainers te kort wil doen, vond ik Marcel toch iets beter dan de vorige toppers. Verder waren het de trainers trainers Rits Wormmeester, Hiske Meedendorp, Tammo van Weerden en Edwin van Calker die geprobeerd hebben Wildervank verder in 'de vaart' der volkeren te loodsen.

Terwijl ik zo langzamerhand schoon ben en de laatste druppels op mijn hersenpan neer dalen moet ik ineens denken aan de aan de wedstrijden waarmee ik sommige scheidsrechters 'in het harnas joeg'. Het was algemeen bekend in Oost-Groningen, dat ik als grensrechter van v.v. Wildervank (zat) meer langs de lijn deed als alleen maar vlaggen. Nee, ik moest ook zorgen dat het clubblad weer vol kwam te staan.

Op een gegeven moment moesten wij naar Friesland voor een oefen- of bekerwedstrijd. Dus ik stond weer 'bepakt en bezakt’ aan de zijlijn te zwaaien. Maar er waren in deze wedstrijd veel onderbrekingen. Opeens was er weer een oponthoud en de scheidsrechter kwam naar mij toe. Hij zei: “Wat ben je aan het doen?”. Waarop ik zei: “Schrijven scheids. ”. Hij zegt: “Kan dat wel?”. “Jawel.”, zei ik. “Er zijn genoeg 'dode' momenten in de wedstrijd om aantekeningen te maken.”.

Ik ben 15 seizoenen assistent – scheidsrechter geweest van zaterdag 1. En toch wil ik nog even terug komen op de douche. Bovenstaand verhaal heb ik geschreven, middels steekwoorden, die ik onder de douche heb ontvangen. Hoe was dat in hemelsnaam mogelijk. De druppels, die dus neer dalen op mijn hoofd zorgen ervoor dat ik dit verhaal heb mogen schrijven. Nostalgie dus, van de bovenste plank.

MUNTENDAM – Drie leden van Karateschool Sandokai hebben zaterdag 18 april gevochten op het 22nd Day of the Youth and Beginners te Zoetermeer, waarbij Sander Ridder de eerste prijs en Manuel Ridder de tweede prijs hebben behaald. Harold de Vries verloor helaas zijn eerste partij in de verlenging. De Day of the Youth and Beginners is een toernooi wat inmiddels voor de 22ste keer word georganiseerd door sportschool Da Graca uit Zoetermeer. Tijdens dit toernooi waren er 250 deelnemers uit Nederland, België, Duitsland en Griekenland. Er werd gevochten op basis van het full-contact Kyokushin karate waar de jeugd t/m 18 jaar vochten met hoofdbeschermer, handschoentjes, scheenbeschermers en voor de heren een toque. Voor de deelnemers vanaf 18 jaar waren alleen scheenbeschermers en een toque verplicht. De vechters werden ingedeeld op basis van leeftijd, lengte en gewicht.

Op de foto v.l.n.r.:
Senpai Melissa Geukens (Scheidsrechter), Jan Ridder (Coach), Harold de Vries, Sander Ridder (1ste plaats), Manuel Ridder (2de plaats), Martijn Farenhorst (Coach) en Sensei Mark Dol (Scheidsrechter).